درد و دل |
||
|
سهم من اززندگی خدائیست به بزرگی هرانچه که دیده ام! راه رابازمیکندبرای برداشتن قدمهایی پوچ...!!! میدانم دوستم دارد!اگرصددفعه برگردم مراخواهدپذیرفت... زیراامیدبه تکراراشتباهات من ندارد. پس توهم مراباورکن! درزندگی من تکرارنمیشوی!!! |
||
دوستان عاشق تنها |
|
|
دوستان عاشق |
|
|
وضعیت من در یاهو |
|
|
آمار وب |
|
كاربران آنلاين:
تعداد بازديدها: RSS |
طراح قالب: |
| نازترین قالب های وبلاگ |
موزیک و سایر امکانات |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Alternative content | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:|
|
||
|
شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی ، ترا با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم
|
||
|
|
||
|
سکوت عجیبی دارد اینجا
|
||
|
|
||
|
یک دنیا حرف برای تو دارم ، یک دنیا پر از حرفهای نگفته، یک دنیا پر از بغض های نشکفته. با منی ، هر جا و اینک آمده ام تا مثل همیشه سنگ صبور روزهای دلتنگی ام باشی!
|
||
|
|
||
|
دلم دردش را می گویم و قلم زندگی درد دلم را در این دفتر عشق می نویسد!
|
||
|
|
||
|
بدون اینکه مهم باشه, چه اندازه فاصله داره
|
||
|
|
||
|
چقد سخته که عشقت روبروت باشه ، نتونی همصداش باشی
|
||
|
|
||
|
اولين کسي که عاشقش ميشي دلتو ميشکونه و ميره . دومين کسي رو که مياي دوست داشته باشي و از تجربه قبلي استفاده کني دلتو بدتر ميشکنه و ميزاره ميره . بعدش ديگه هيچ چيز واست مهم نيست و از اين به بعد ميشي اون آدمي که هيچ وقت نبودي . ديگه دوست دارم واست رنگي نداره .. و اگه يه آدم خوب باهات دوست بشه تو دلشو ميشکوني که انتقام خودتو ازش بگيري و اون ميره با يکي ديگه ...... اينطوريه
|
||
|
|
||
|
بی تو مهتاب شبی باز از آن كوچه گذشتم همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم، شدم آن عاشق دیوانه كه بودم
در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد كه شبی با هم از آن كوچه گذشتیم پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم ساعتی بر لب آن جوی نشستیم تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشه ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید : تو به من گفتی : از این عشق حذر كن! لحظه ای چند بر این آب نظر كن آب ، آئینه عشق گذران است تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است باش فردا ، كه دلت با دگران است! تا فراموش كنی، چندی از این شهر سفر كن!
با تو گفتم :
"حذر از عشق؟ ندانم! سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم! روز اول كه دل من به تمنای تو پر زد چون كبوتر لب بام تو نشستم، تو به من سنگ زدی من نه رمیدم، نه گسستم" باز گفتم كه: " تو صیادی و من آهوی دشتم تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق ندانم سفر از پیش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!
اشكی ازشاخه فرو ریخت مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت! اشك در چشم تو لرزید ماه بر عشق تو خندید، یادم آید كه از تو جوابی نشنیدم پای در دامن اندوه كشیدم
|
||
|
|
||
|
خانه دوست كجاست؟
|
||
|
|
||
|
روزی از روزها ،
|
||
|
|
||
|
استادى از شاگردانش پرسید : چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟
چرا مردم هنگامیکه خشمگین هستند، صدایشان را بلند می‌کنند و سر هم داد می‌کشند؟
شاگردان فکرى کردند و یکى از آنها گفت :
چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم . استاد پرسید : اینکه آرامشمان را از دست می‌دهیم، درست است؛ امّا چرا با وجودیکه طرف مقابل کنارمان قرار دارد، داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد؟ چرا هنگامیکه خشمگین هستیم، داد می‌زنیم؟
شاگردان هر کدام جواب‌هایى دادند. امّا پاسخ‌هاى هیچکدام، استاد را راضى نکرد. سرانجام او چنین توضیح داد :
هنگامیکه دو نفر از دست یکدیگر عصبانى هستند، قلب‌هایشان از یکدیگر فاصله میگیرد.
آنها براى اینکه فاصله را جبران کنند، مجبورند که داد بزنند.
هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله بیشتر است و آنها باید صدایشان را بلندتر کنند.
سپس استاد پرسید : هنگامیکه دو نفر عاشق همدیگر باشند، چه اتفاقى می‌افتد؟
آنها سر هم داد نمی‌زنند؛ بلکه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌کنند. چرا؟
چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیک است. فاصله قلب‌هایشان بسیار کم است. استاد ادامه داد : هنگامیکه عشقشان به یکدیگر بیشتر شد، چه اتفاقى می‌افتد؟ آنها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند و فقط در گوش هم نجوا می‌کنند و عشقشان باز هم به یکدیگر بیشتر میشود.
سرانجام، حتى از نجوا کردن هم بی‌نیاز می‌شوند و فقط به یکدیگر نگاه می‌کنند. این هنگامى است که دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آنها باقى نمانده باشد. این همان عشق خدا به انسان و انسان به خداست که خدا حرف نمی زند؛ اما همیشه صدایش را در همه وجودت می توانی حس کنی. اینجا بین انسان و خدا هیچ فاصله ای نیست. می توانی در اوج همه شلوغی ها بدون اینکه لب به سخن باز کنی با او حرف بزنی.
|
||
|
|
||
|
می دانم هراز گاهی دلت تنگ می شود.
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
ماه توی دستامه وقتی تو پیش منی
|
||
|
|
||
|
اونکه داره بی تفاوت می گذره رد میشه از من
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
اگه مجنون بیابونگرد می شه اگه پروانه با شمعه همیشه شاید هر قصه ای اینجوری باشه نمی خوام مثل لیلی بی خبر شم نمی خوام شمع باشی و بسوزی بذار یه جور دیگه عاشقت شم ما تصویر همیم تو آینه انگار منو از خاطرت گاهی ببر تا یا می رسیم به هم یه روز یه جایی
|
||
|
|
||
|
بار ِ دلــتـنگـیـت ُ بستی ، دیگه وقت رفتنه
داری میری و فقط خاطره هات سهم منه
دلم از حادثه خونه ، چشام از خاطره خیس
دوس داری برو ولی نامه برامون بنویس
*
به تو می رسم اگه موج ِ مسافر بذاره
اگه دلبستگیــا لحظــه ی آخـــر بذاره
به تو می رسم به تو پولک نقره کوب ماه !
به تو می رسم به تو طلای این شب سیاه !
به تو می رسم به چشم ِ انتظاری که داری
به تو می رسم به آغوش ِ بهاری که داری
به تو که آینه ها محو تماشات می شدن
شبای تیره چراغونی ِ چشمات می شدن
*
می تونی دل بـِکــنـــی تا ته ِ دنیا برسی
امروزُ رها کنی تا خود ِ فردا برسی
می تونی همسفر ِ خاطره های بد باشی
می تونی راه رسیدن به شبُ بلد باشی
می تونی تو چار دیوار ِ غربت ِ دنیا بری
می تونی هر جا بمونی ، می تونی هرجا بری
امّا هرگـــز نمی تونی غمُ تنها بذاری
تو مســــافری نمی شه غربتُ جا بذاری
خاطرت هرجا که باشی بازم اینجا می مونه تا ابد غصه ی غربت ، تو دلت جا می مونه
|
||
|
|
||
|
نیاباران! زمین جای قشنگی نیست من ازاهل زمینم، خوب میدانم که گل با اینکه در عقد بلبل است ولی از یک طرف پروانه را هم دوست میدارد.
|
||
|
|
||
|
نرده های کنار خیابان بهتر از تو مرا میشناسند
نیمکتهای تک زیر باران بهتراز تو مرا میشناسند
شهروندان شهر خموشان بهتر از تو مرا میشناسند
خط کشی های طول خیابان بهتر از تو مرا می شناسند
مشتری های منظومه نان بهتر از تو مرا می شناسند
کودکان فرار از دبستان بهتر از تو مرا می شناسند
رفتگرهای صبح زمستان بهتر از تو مرا می شناسند
سمت آن ناکجایی که در آن بهتر از تو مرا می شناسند...
|
||
|
|
||
|
کوله بار آرزوهات روی دوشت تا کجاها رفتی با پای پیاده؟؟ رفتی و به هر چی خواستی نرسیدی متاسفم برات ای دل ساده ... دل به هر کی دادی از سادگی دادی زند گیتو پای دلدادگی دادی هر جا که دیدی چراغی پر فروغ تا بهش رسیدی فهمیدی دروغ
عاشق و خسته و غمگین و پریشون دل بی کس دلک بی سرو سامون دل زخمی دل تنها و تکیده دل گریون منو ...هی دل گریون
متاسفم برات ...ای دل ساده
کوله بار آرزوهاتو کی دزدید دل دیوونه به گریه هات کی خندید عاشق و خسته و غمگین و پریشون دل بی کس دلک بی سرو سامون تو رو با هول و ولا تنها گذاشتن اونا که لیاقت عشق و نداشتن تک و تنهایی و با پای پیاده متاسفم برات ای دل ساده
|
||
|
|
||
|
نامت چه بود؟
آدم
فرزند؟
من را نه مادريست نه پدر، بنويس اولين يتيم خلقتم.
محل تولد؟
بهشت پاك
اينك محل سكونت؟
زمين خاك
آن چيست بر گردن نهادي؟
امانت است.
قدت؟
روزي چنان بلند كه همسايه خدا،
اينك به قدر سايه بختم به روي خاك.
اعضاء خانواده؟
حواي خوب و پاك ، قابيل خشمناك ، هابيل زير خاك.
روز تولدت؟
روز جمعه، به گمانم که روز عشق.
رنگت؟
اينك فقط سياه ، ز شرم چنان گناه.
چشمت؟
رنگي به رنگ بارش باران ، كه ببارد ز آسمان.
وزنت ؟
نه آنچنان سبك كه پرم در هواي دوست،
نه آ نچنان وزين كه نشينم بروی خاك.
جنست ؟
نيمي مرا ز خاك ، نيمي دگر خدا.
شغلت ؟
در كار كشت اميدم.
شاكي تو ؟
خدا.
نام وكيل ؟
آن هم فقط خدا.
جرمت؟
يك سيب از درخت وسوسه.
تنها همين ؟؟!!
همين.
حكمت؟
تبعيد در زمين.
همدست در گناه؟
حواي آشنا.
ترسيده اي؟
كمي.
ز چه؟
كه شوم اسير خاك.
آيا كسي به ملاقاتت آمده؟
بلي.
كه؟
گاهي فقط خدا.
داري گلايه اي؟
ديگر گلايه نه؟ولي ...
ولي چه ؟
حكمي این چنين ؟ آن هم به يك گناه!!؟؟
دلتنگ گشته اي ؟
آری زياد.
براي كه؟
تنها خدا.
آورده اي سند؟
بلي.
چه ؟
دو قطره اشك.
داري تو ضامني؟
بلي.
چه كسي ؟
تنها كسم خدا.
در آ خرين دفاع؟
مي خوانمش چنان که اجابت كند دعا.
|
||
|
|
||
|
خلقت من در جهان یک وصلۀ ناجور بود من که خود راضی به این خلقت نبودم ، زور بود؟
خلق ازمن درعذاب و من خود از کردار خویش، ازعذاب خلق و من یارب ، چه ات منظور بود؟
حاصلی ای دهر ازمن غیر شرِّ وشور نیست. مقصدت از خلقت من ، سیر شرّوشور بود؟
ذات من معلوم بودت نیست مرغوب. از چه ام، آفریدستی٬زبانم لال٬چشمت کور بود؟
ای چه خوش بود چشم می پوشیدی از تکوین من، فرض می کردی که ناقص، خلقت یک مور بود.
ای طبیعت گر نبودم من، جهانت عیب داشت؟ ای فلک گر من نمیزادی، اجاقت کور بود؟
قصد تو از خلقت من ، خود یقین دارم فقط، دیدن هر روز یک گون رنج جور واجور بود.
گر نبودی تابش استارهء من در سپهر، تیر و بهرام و خور و کیوان و مه بی نور بود؟
راست گویم ،نیست جز این علت تکوین من، قالبی لازم برای ساحت یک گور بود.
آفریدن مردمی را بهر گور اندر عذاب، گر خدائی هست ز انصاف خدائی دور بود.
گر من اندر جای تو بودم امیر کائنات، هر کسی از بهر کار بهتری ماءمور بود.
آنکه نتواند به نیکی پاس هر مخلوق داد، از چه کرد این آفرینش را٬مگر مجبور بود؟
|
||
